Artykuł obejmuje tematykę modelowania dyskretnego kompozytów warstwowych o różnej orientacji warstw wzmocnienia. Na wstępie przedstawiono badania doświadczalne, w których zginano trzypunktowo płaskie próbki kompozytowe. W pierwszej grupie próbek zastosowano tkaninę z włókna węglowego, w drugiej tkaninę lnianą. Celem badań było otrzymanie charakterystyk sztywności próbek, które wykorzystano w walidacji modeli dyskretnych. Autorskie modele MES uwzględniały struktury wewnętrzne kompozytów na poziomie wzmocnienia i osnowy. W budowie modeli wykorzystano elementy skończone typu belkowego i powierzchniowego. Symulacje numeryczne zginania zostały wykonane w oparciu o przygotowane modele. Otrzymano zadowalającą zgodność wyników obliczeniowych z eksperymentalnymi.